Snorkelen en slapen op het dek

Gisteravond kregen we de mededeling van onze gids dat we niet naar het nationaal park zouden gaan, omdat dat veel duurder was geworden. We zouden in plaats daarvan naar een dorp gaan waar mensen een baby komodovaraan thuis hadden. Dat zat mij niet lekker. Ik vlieg niet de halve wereld over om iemands huisdier te zien. Dan kan ik net zo goed naar de dierentuin gaan. De rest van de groep dacht er net zo over en heb ik de reisorganisator op de hoogte gebracht. Als groep hebben we met de gids gesproken, maar die was niet te overreden, dus hebben we hem met de reisorganisator laten bellen. Het was heel simpel, het nationaal park was bij de reis inbegrepen en is dus al betaald. Dat de prijzen zijn gestegen is feitelijk niet ons probleem. De reisorganisator heeft ervoor gezorgd dat we toch naar het nationaal park gaan, maar vandaag lukt dat niet meer, omdat we flink achter op het schema lopen.

Onderweg zijn de snorkelspullen opgehaald en hebben ze nog drinken ingeslagen en daarna naar de boot. Er was niet gezegd dat de koffers in het hotel konden blijven, dus niemand had een reispakketje mee en alle koffers werden aan boord gehesen. Het eerste eiland dat we aandeden was Palau Kelor Komodo. Nadat we naar de top waren geklommen voor het uitzicht, gingen we ons omkleden voor het snorkelen vanaf het strand. De foto’s spreken voor zich. Vervolgens zijn we naar Manjarite beach gevaren en hebben we wederom gesnorkeld. Nu wel met zwemvest aan. Uiteindelijk is gebleken dat slechts een snorkelset in orde was en dat de anderen allemaal lek waren. Ook de maskers sloten slecht, zodat het zoute zeewater oog in de ogen kwam. Al met al niet de beste snorkelervaring, maar de vissen, koraal en zeesterren blijven mooi.

Voor de zonsondergang zijn we naar Palau Koabe gevaren en voor anker gegaan. De zonsondergang was wel mooi, maar ging wat verloren achter de bossen. Aan de andere kant werden we wel spontaan getrakteerd op een volledige regenboog. De reden dat we daarvoor anker waren gegaan was vooral voor de vliegende honden, ook wel vleerhonden genoemd, Dit zijn een groot soort vleermuizen die maximaal een spanwijdte kunnen hebben van 180 cm. Best indrukwekkend dus. Binnen tien minuten na zonsondergang stegen er honderden vleerhonden uit de bebossing op en vlogen over ons heen. Onze camera’s zijn niet gemaakt voor schemer en donker, maar we hebben wel wat foto’s die een indruk geven van hetgeen wij zagen.

Na afloop zijn we nog een stuk verder gevaren en zijn in de buurt van het eiland Rinca voor anker gegaan en hebben de nacht op het dek aan boord doorgebracht. Om ons heen onweerde het, dus het waaide nogal, maar de bliksem in de donkere nacht was wel mooi om te zien. Net als de heldere sterrenhemel overigens. Venus is nog steeds heel helder te zien en de maan ligt hier op zijn rug.